Święty Wincenty będąc księdzem diecezjalnym, zobaczył jak ważna i potrzebna jest wspólnota. Coraz więcej księży przyłączało się do św. Wincentego by iść do najbardziej potrzebujących. Św. Wincenty niejednokrotnie mówił, że jesteśmy księżmi diecezjalnymi żyjącymi we wspólnocie. Nie chciał, byśmy stali się zakonem, ale byśmy żyli na wzór serdecznych przyjaciół. Składamy śluby, ale nie są to śluby zakonne, ale śluby proste i jest ich cztery: Wytrwania w Zgromadzeniu, by głosić Ewangelię Ubogim oraz trzy śluby, które mają pomóc wypełnić pierwszy – Czystość, Ubóstwo i Posłuszeństwo. Dlatego nie łatwo było św. Wincentemu uzyskać zgodę na zatwierdzenie takiego tworu – z jednej strony księża żyjący we wspólnocie, ale nie zakon – stąd też nazwa Zgromadzenie Księży Misjonarzy. Powiem Ci, że wspólnota jest niesamowitą sprawą – dużo łatwiej pracować i ewangelizować, a z drugiej strony masz obok siebie współbrata (konfratra) który Cię wysłucha, wspomoże, doradzi. Nikt nas do tego nie zmusza, ale chcemy tworzyć taką domową atmosferę by razem się modlić, jeść posiłki, pić kawę, wychodzić do kina czy oglądać mecze – po prostu żyjemy jak bracia, starsi i młodsi. Dużo takiej atmosferze pomaga to, że wszystkie urzędy są kadencyjne – czyli proboszczem czy wizytatorem (prowincjałem) a nawet generałem (przełożonym na świat) jest się tylko przez pewien, określony czas, a później wraca się do szeregu, czyli zmienia się miejsce z przełożonego na podwładnego.
Jak widzisz, sposób życia Misjonarza jest nakierowany na wspólne głoszenie Ewangelii tym do których Bóg posyła. Wspólnota nie jest celem samym w sobie ale jest środkiem ku temu, by nasze głoszenie przynosiło lepsze owoce. To nie jest tak, że wszyscy musimy być tacy sami, jak byśmy wyszli z taśmy produkcyjnej. Każdy z nas ma swoje talenty, zdolności, zainteresowania, a też niedoskonałości. Przełożeni starają się, by tak wykorzystać bogactwo każdego z Misjonarzy, by głoszenie Jezusa słowami i czynami były jak najbardziej owocne.
Kiedy patrzymy na placówki prowadzone przez Misjonarzy, to powinny one charakteryzować się kilkoma cechami. Po pierwsze dbałość o Liturgię, by była ona na najwyższym poziomie. To jak ksiądz odprawia Mszę Świętą czy sprawuje inne Sakramenty pokazuje Jego relację z Jezusem. W Seminarium dużą wagę przywiązujemy do prób asysty, by później tę miłość i wiedzę przekazać tym z którymi pracujemy, w szczególności ministrantom. Kolejną cechą to życie wspólnotowe, by ludzie widzieli braterską wspólnotę. Kolejną sprawą to dbałość o czas w konfesjonale i o sprawowanie Sakramentu Pokuty. W wielu miejscach ludzie z okolicy przychodzą by wyspowiadać się u Misjonarzy – w końcu od spowiedzi ma miejsce początek Zgromadzenia. Staramy się także by kazania i homilie były na jak najwyższym poziomie, by trafiały do tych, którym służymy i przemieniały ich serca. Także charakterystyczną cechą jest zaangażowanie ludzi świeckich, ich formacja i prowadzenie. Wraz z nimi rozwijamy także działalność charytatywną jak Stowarzyszenia Miłosierdzia, Stołówki dla potrzebujących czy inne formy wsparcia.